- Տեղեկություններ գտիր Վանո Սիրադեղյանի մասին:
Վ.Սիրադեղյանը Հայաստանի Հանրապետության պատմության մեջ մտել է որպես հակասական կերպար. ոմանց համար նա մարդասպան, տարբեր հանցագործություններ կատարած անձ է, մյուսների համար՝ փայլուն քաղաքական վերլուծաբան և Հայաստանի լավագույն արձակագիր։ Նրա անունը կապվում է մի շարք քաղաքական սպանություննների, հետապնդումների, պետական միջոցները յուրացնելու, պաշտոնական դիրքը չարաշահելու հետ։ Այժմ գտնվում է միջազգային հետախուզման մեջ։
Վանո Սիրադեղյանը զբաղվել է նաև գրական գործունեությամբ, հանդիսացել է Հայաստանի գրողների միության անդամ, հեղինակել է մի շարք գրքեր, այդ թվում՝
- «Կիրակի», (Երևան, 1983)
- «Շատ չհամարվի» (Երևան 1993)
- «Ծանր լույս»
- «Երկիր։Ցպահանջ»
- «Ձեռքդ ետ տար ցավի վրայից»
- «Գյադաների Ժամանակը»։
Արձակագիր Հրանտ Մաթևոսյանը Վանո Սիրադեղյանի մասին ասել է.
«Արձակի երկիր էր մտել մի տղա, որ, իր բոլոր ու բոլոր նախորդներից ավելի ճշգրիտ՝ ճշգրիտ բառերով ճշմարիտ պատմություններ էր պատմում, մոտավոր բառեր չուներ, որպես թե խոսքը որձաքարին է անցնելու՝ ժլատ ու ընտրող էր, վրիպած բառ չուներ, նրա բառն ու առարկան իրարու նույն պահին էին գտնում, հպանցիկը, ակնթարթայինը, անորսալին, անանունը հայտնվում էին նրա բառը արդեն գտած, արդեն կերպար ու պատկեր դարձած ու անուն առած… Եվ հրճվանք էին պարզում այդ պատկերներն ու կերպարները – ուրախացնում էին իրենց արդեն իսկ կենդանությամբ ու բազմությամբ, ուրախացնում էր նրանց տերը՝ բազում կոչվածների մեջ եզակիի իր ընտրյալությամբ։ Սա ճիշտ գրող էր և սա ճշմարիտ արձակ էր։ Մերձակա ամբողջ ամայության պատճառը մոտավորությունն էր, իսկ սա երկարակեցության էր կոչված։ Բայց որովհետև Ակսելն ու Մուշեղը գրիչները վար էին դրել անժամանակ, իսկ Մնձուրու երկար կյանքից գրականության էր տրվել մի կարճ ժամանակ միայն և մի կարճ պահի մեջ սպառումը ճակատագիր էր թվում – այս մեկի՞ն ինչ էր պատահելու»։
- Կարդա «Արածեք ձեր խոտը» էսսեն։ Էսսե գրիր Վանո Սիրադեղյանի այս Էսսեի շուրջ։
Վանո Սիրադեղյանն իր էսսեում խոսում է հասարակության մի խավի մասին, որը բացի ՙՙորոճելուց՚՚ և անիմաստ խոսելուց ուրիշ ոչինչ չի անում: «Փարիզ ընկնելիս՝ անպայման մտեք լիբանանյան ռեստորան ու պատվիրեք քյաբաբ, որովհետեւ ․․․» նախադասությամբ նա ուզում էր ասել, որ նույնիսկ Փարիզ գնալով նրանք կգնան որևէ շքեղ ռեստորան և կուտեն։ Ում, որ դիմում է հեղինակը սահմանափակ մտածողություն ունեն, որը երևում է այս տողերում՝
«Բա որ մեզ մորթել են», «Բա որ մեզ մորթում են», «Բա որ հանկարծ մորթեն»… Իրոք, անասնական մտահոգություն
Վանո Սիրադեղյանն էսսեում պաշտպանում էր հայոց լեզուն ասելով, որ մի մտեք մեր հայոց լեզվի տաճարը: Նա պաշտպանում էր հայոց լեզուն հենց այն մարդկանցից, ում դիմում էր, քանի որ ըստ նրա նրանք պղտորում և փչացնում էին այն: Երևի ամեն տեղ նրանց ձեռքը հասել և փչացրել, բացի հայոց լեզվից, և Վանո Սիրադեղյանը պահանջում էր, գոնե այն չփչացնեն:
Համբարձում Մանջոյանի բլոգ 