Մեր օրը սկսեցինք առավոտյան ընդանուր պարապմունքով, հետո մի փոքր խաղացինք ձնագնդի, իսկ հետո մարզադաշտերում տրվեց ձմեռային մարզական խաղերի մեկնարկը… Վերջապես… մեր անունը կարդացին, հաջողություն մաղթեցին, և մենք քայլելով գնացինք Բաբաջանյան փողոցի կանգառ։ Մեր հիանալի ջոկատով նստեցինք քաղաքային երթուղային և շարժվեցինք: Նաև ասեմ՝ եթե չլիներ ընկեր Մարալը, ջոկատ չեր լինի, քանի որ մենք ընկեր Մարալին շատ ենք սիրում, և իր հետ ճամփորդելը ուղղակի հիանալի է։ Վերջապես հասանք Կոմիտասի փողոց և իջանք։ Ճանապարհը պետք է շարունակեինք քայլքով: Զրուցելով, ձնագնդի խաղալով քայլեցինք, քայլեցինք և հասանք մեր Գոռին, ով սահադաշտում արդեն մեզ ր սպասում: Ի՞նչ եղավ: Մենք միանգամից հարձակվեցինք Գոռի վրա, սկսեցինք հարվածել արդեն նախապատրաստած ձնագնդիներով։ Հետո էլի խաղալով, էլի խոսելով մտանք սահադաշտ։ Այնտեղ մի փոքր սպասեցինք, քանի որ նապորդ օրը ձյուն էր տեղացել և սահադաշտը մաքրում էին: Վերջապես տվեցին չմուշկները և սկսվեց աղջիկների բողոքը. օգնե՜ք, չեմ կարողանում կապել։ Եթե Գոռը չլիներ, աղջիկները չէին սահելու, քանի որ պետք էր ամուր կապել։ Մտանք սահելու, և ես ընկա, հետո իմ չմուշկների կապերը քանդվեցին: Գնացի, որպեսզի խնդրեմ՝ կապեն, իսկ աշխստակիցները սկսեցին մեկը մյուսի վրա բարդել: Դե, վերջում ամուր կապեցին և էլի գնացի սահելու։ Կային մարդիկ, ովքեր սահել չգիտեին, բայց մենք օգնում էինք, սովորեցնում, իսկ վերջում մեր ջոկատի բոլոր ճամբարականները սովորեցին։ Սահադաշտից դուրս գալուց հետո քայլքով իջանք Ադոնց փողոցով և ուղորդվեցինք դեպի կենտրոն, քանի որ մեր ջոկանը հոգնած և սովացծ էր, ընդմիջեցինք և իրար հրաժեշտ տվեցինք:
Համբարձում Մանջոյանի բլոգ 