Հետազոտակա Աշխատանք (Հենրի Ֆորդ)

Հենրի Ֆորդ

Հենրի Ֆորդը ծնվել է 1863 թվականի հուլիսի 30-ին Միչիգանի Գրինֆիլդ Թաունշիփ ագարակում: Նրա հայրը՝ Ուիլյամ Ֆորդը ծնվել էր Իռլանդիայում՝ Քաունթի Քորկում: Նրա մայրը՝ Մերի Ֆորդըծնվել էր Միչիգանում և բելգիական էմիգրանտների ընտանիքի կրտսեր երեխան էր: Հենրի Ֆորդն ուներ 2 քույր՝ Մարգարեթ Ֆորդն ու Ջեյն Ֆորդը, և 2 եղբայր՝ Ուիլյամ Ֆորդն ու Ռոբերտ Ֆորդը: Հայրը ժամացույց է նվիրում Հենրիին, երբ նա դեռ երեխա էր: 15 տարեկանում Ֆորդը քանդում և հավաքում էր ընկերների և հարևանների ժամացույցները բազում անգամներ՝ ստանալով ժամագործի համբավ: 20 տարեկանում Ֆորդը, 4 մղոն քայլելով, ամեն կիրակի գնում էր իրենց Եպիսկոպոսական եկեղեցի: Ֆորդը ծանր հարված ստացավ, երբ 1876 թվականին մահացավ նրա մայրը: Հայրն ակնկալում էր, որ Հենրին վերջապես կսկսի զբաղվել ընտանեկան ագարակով, բայց նա արհամարհում էր գյուղական աշխատանքը: Հետագայում նա գրում է. «Ես երբեք չեմ սիրել ագարակը, ես սիրում էի մորս,ով գտնվում էր այդտեղ»: Ֆորդն ամուսնացել է Կլարա Ջեյն Բրայանթի հետ 1888 թվականի ապրիլի 11-ին: Նրանք հոգում էին իրենց ապրուստը գյուղատնտեսությամբ զբաղվելով և սղոցարան աշխատեցնելով: Նրանք ունեին մեկ երեխա՝ Էդսել Ֆորդը:

1891 թվականին Ֆորդը դառնում է Էդիսոն Իլյումինեյթինգ Քոմփանիի ինժեներ: 1893 թվականին ավագ ինժեներ դառնալուց հետո նա արդեն ունեն բավարար գումար և ժամանակ բենզինային շարժիչների հետ կապված իր փորձարկումներն իրականացնելու համար: Այս փորձարկումների գագաթնակետը դարձավ 1896 թվականին ինքնագնաց փոխադրամիջոցի ստեղծումը, որը նա կոչեց Ֆորդ Քուադրիսայքլ: Հունիսի 4-ին տեղի ունեցավ դրա փորձնական վարումը: Բազմաթիվ փորձնական վարումներից հետո Ֆորդը մտագրոհի եղանակով փորձեց գտնել Քուադրիսայքլի բարելավման ուղիներ:

1896 թվականին Ֆորդը ներկա գտնվեց Էդիսոն Իլյումինեյթինգ Քոմփանիի ղեկավարության հանդիպումներից մեկին, որտեղ նա ծանոթացավ Թոմաս Էդիսոնի հետ: Էդիսոնը հավանություն տվեց Ֆորդի ավտոմոբիլային փորձարկումներին: Քաջալերվելով Էդիսոնի հավանությունից՝ Ֆորդը նախագծում է երկրորդ փոխադրամիջոցը՝ ավարտելով այն 1898 թվականին : Ֆինանսավորվելով Դետրոյթի անտառանյութ արդյունահանող Ուիլյամ Հ. Մերֆիի կողմից՝ դուրս է գալիս Էդիսոն Քոմփանիից և 1899 թվականի օգոստոսի 5-ին հիմնադրում է Դետրոյթ Աութոմոբայլ Քոմփանին: Սակայն արտադրված մեքենաները Ֆորդի նախատեսածից ավելի բարձր գին և ցածր որակ ունեին: Վերջիվերջո, ընկերությունը հաջողության չհասավ և լուծարվեց 1901 թվականի հունվարին:

Հարոլդ Ուիլսի օգնությամբ Ֆորդը նախագծեց, կառուցեց 26 ձիաուժ ունեցող ավտոմեքենա և 1901 թվականի հոկտեմբերին հաջողությամբ այն ներկայացրեց մրցավազքի ժամանակ: Ոգեշնչվելով այդ հաջողությամբ՝ Մերֆին և Դետրոյթ Աութոմոբայլ Քոմփանիի մյուս բաժնետերերը 1901 թվականի նոյեմբերի 30-ին ստեղծեցին Հենրի Ֆորդ Քոմփանին, որի գլխավոր ինժեները Ֆորդն էր : 1902 թվականին Մերֆին ընկերություն է բերում Հենրի Մ. Լելանդին որպես խորհրդատու, ինչին ի պատասխան՝ Ֆորդը լքում է իր անունը կրող ընկերությունը: Ֆորդի գնալուց հետո Մերֆին ընկերությունը վերանվանում է Քադիլաք Աութոմոբայլ Քոմփանի:

Միավորվելով նախկին մրցավազքային հեծանվորդ Թոմ Քուփերի հետ, Ֆորդն արտադրում է 80+ ձիաուժ ունեցող մրցավազքային ավտոմեքենա՝ «999», որը Բարնի Օլդֆիլդը վարում է 1902 թվականի հոկտեմբերին իր հաղթական մրցավազքի ժամանակ։ Ֆորդը օգնություն է ստանում իր վաղեմի ծանոթից՝ Ալեքսանդր Մալքոլմսոնից, ով Դետրոյթի շրջանում զբաղվում էր ածխի արդյունաբերությամբ։ Նրանք ստեղծում են ընկերություն՝ «Ֆորդ և Մալքոլմսոն ՍՊԸ»-ն, որի նպատակն ավտոմեքենաներ արտադրելն էր։ Ֆորդը որոշում է մատչելի ավտոմեքենա նախագծել, և նրանք գործարան են վարձակալում և պայմանագիր կնքում Ջոն և Հորաս Դոդջերի ավտոմասերի խանութի հետ, ըստ որի Ֆորդի ընկերությունը ավտոպահեստամասերի դիմաց մաս-մաս վճարելու էր 160000 դոլար։ Արտադրանքը դանդաղ էր իրացվում, և երբ Դոդջերը պահանջում են ապրանքի առաջին խմբաքանակի վճարը, ընկերության ճգնաժամն ավելի է խորանում։

Երբ 1943 թվականի մայիսին Ֆորդ Մոթոր Քոմփանիի նախագահ Էդսել Ֆորդը մահացավ քաղցկեղից, տարեց և վատառողջ Հենրը Ֆորդը որոշեց ստանձնել նախագահությունը: Իր կյանքի այդ փուլում նա արդեն մի քանի սրտանոթային կաթվածներ էր տարել և բացի այդ, դարձել էր կասկածամիտ, հոգեպես անհավասարակշռված և ընդհանրապես ի վիճակի չէր այդպիսի մեծ պատասխանատվություն կրել:

Տնօրենների մեծ մասը դեմ էր նրա նախագահությանը: Բայց չնայած նախորդ 20 տարիների ընթացքում նա որևէ ղեկավար պաշտոն չէր զբաղեցնում, Ֆորդը միշտ էլ փաստացիորեն վերահսկում էր ընկերությունը: Խորհուրդն ու ղեկավարությունը սովորաբար նրան հնազանդվում էին, և այդ դեպքը բացառություն չեղավ: Տնօրեններն ընտրեց Ֆորդին, և նա նախագահեց մինչև պատերազմի ավարտը: Այդ ժամանակաշրջանում ընկերությունը սկսեց անկում ապրել՝ ամսական կորցնելով 10 միլիոն դոլար: Նախագահ Ֆրանկլին Ռուզվելտի վարչակազմում քննարկվում էր պատերազմական արտադրության շարունակման ապահովման նպատակով կառավարության կողմից Ֆորդ ընկերությունը վերահսկողության տակ առնելը, սակայն գաղափարն այդպես էլ չիրագործվեց:

Վատթարացող առողջության պատճառով Ֆորդը 1945 թվականի սեպտեմբերին զիջում է նախագահությունը թոռանը՝ Հենրի Ֆորդ II-ին և անցնում թոշակի: 1947 թվականի ապրիլի 7-ին Դիրբորնում՝ իր Ֆեյր Լեյն ագարակում,ուղեղային արյունազեղման պատճառով մահանում է Ֆորդը. այդ ժամանակ նա 83 տարեկան էր: Հանրային հուղարկավորությունը տեղի ունեցավ Գրինֆիլդ գյուղում, որտեղ ամեն ժամ մոտ 5000 մարդ էր անցնում նրա աճյունասափորի մոտով: Սգո արարողությունները իրականացվեցին Դետրոյթի տաճարի Սբ. Փոլ եկեղեցում և նա թաղվեց Դետրոյթում գտնվող Ֆորդերի գերեզմանատանը:

Հենրի Ֆորդի մտքերը՝

Մտածելը ամենաբարդ գործն է: Դա է պատճառը երևի, որ շատ քչերն են դրանով զբաղվում (Հենրի Ֆորդ):

Ինչպես մեքենան է երկար ժամանակ չքշելուց ժանգոտում, այնպես էլ ուղեղն է քիչ մտածելուց հետ վարժվում: Բայց մտածել չի նշանակում մտածել, թե առավոտյան ինչ շոր պետք է հագնել: Եթե ուզում եք, որ ձեր մտածելակերպը զարգանա և ձեր ուղեղը լավ աշխատի, պետք է մտածեք այնպիսի բաների շուրջ, որոնք այս պահին ձեզ շատ դժվար կամ անհնարին են թվում:

Ոչինչ այդքան դժվար չէ, երբ բաժանում եք դա փոքր մասերի (Հենրի Ֆորդ):

Ցանկացած գործ, երբ նայում եք դրան սկզբում, կարող է շատ բարդ թվալ: Բայց երբ բաժանում եք դա մասերի և կենտրոնանում եք առանձին մասերի վրա, ապա ամեն ինչ շատ ավելի պարզ է դառնում: Օրինակ, մեր տան նկուղում, որը բավական մեծ է, ժամանակ առ ժամանակ մի իսկական խառնաշփոթ է առաջանում` իրար վրա լցված գրքեր, ճամպրուկներ, շորեր, ամենատարբեր տարաներ, խողովակներ, փայտեր, չօգտագործվող գույք, հին սարքեր, մի խոսքով, երբ նայում ես այդ ամենին, թվում է, որ կարող ես մեկ շաբաթ այնտեղ աշխատել, բայց այդպես էլ չստացվի այդ ամենը կարգի բերել: Իսկ իմ մոտ դա տևում է մի քանի ժամ, քանի որ գործը ես բաժանում եմ մասերի` սկզբում ամեն ինչ դուրս եմ հանում, հետո հավաքում եմ բոլոր գրքերը և դասավորում եմ դրանք արկղերում, ապա կարգի եմ բերում շորերը, փայտերն ու խողովակները հավաքում եմ իրար վրա, ավելորդ բաները հավաքում եմ մի տեղ, որպեսզի վերջում թափեմ դրանք և այդպես շարունակ: Եվ երբ վերջացնում եմ գործը, հավատս չի գալիս, որ ընդամենը մի քանի ժամ առաջ այդտեղ ամեն ինչ այդքան խառն էր ու անհուսալի: Կյանքում էլ է այդպես: Ցանկացած բարդ գործ, որը սկզբում բարդ է թվում, շատ ավելի հեշտ է, քան իրականում այն երևում է: Ուղղակի պետք է բաժանել դա առանձին մասերի և կենտրոնանալ այդ մասերի վրա: Այդ դեպքում ամեն ինչ կդառնա ավելի պարզ և հասկանալի և ամենակարևորը` գործը առաջ կշարժվի:

1. Երբ թվում է, թե ողջ աշխարհն է քո դեմ, հիշիր, որ ինքնաթիռը քամուն հակառակ է թռչում։

2. Մասնագետներն այնքան խելացի ու փորձառու են, որ ճշգրտորեն գիտեն՝ ինչու չպետք է անել այսինչ բանը կամ անել այնինչը, նրանք ամենուր սահմաններ ու խոչընդոտներ են տեսնում: Եթե ցանկանայի վերացնել մրցակիցներիս, նրանց կտրամադրեի մի դյուժին մասնագետ:

3. Լոկ երկու սկզբունք կա, որ մարդկանց ստիպում է աշխատել՝ աշխատավարձի մարմաջն ու այն կորցնելու վախը:

4. Շատերին աշխատանքը պայքար է ներկայանում, որը հնարավորինս արագ պետք է ավարտին հասնել; Կյանքը կանգառ չէ, այլ ճանապարհորդություն: Իսկ ով մտածում է, որ կանգ է առել, իրականում անդունդն է գլորվում:

5. Իմ հաջողության գաղտնիքը դիմացինի տեսակետը հասկանալն է ու թե՛ նրա, թե՛ իմ տեսակետից իրերը դիտարկելու ունակությունը:

Կարծիք…

Ես հետաքրքրությամբ ուսումնասիրեցի Հենրի Ֆորդի կյանքը, աշխատանքը, նրա մտքերը և կասեմ, որ իմ կարծիքով նա հանճարեղ մարդ էր: Նախ նրա աշխատանքները, նրա ստեղծած մեքենաները ամեն մարդ չէ, որ կարող է անել, դրա համար պետք է բավական խելացի լինել: Նրա մտքերն էլ ինձ շատ դուր եկան, շատ հետաքրքիր էին և նա նաև շատ հետաքրքիր էր բացատրել դրանք: Նրա մտքերը նման էր խելագարության կարծես ռոբոտ աշխատեր իր փոխարեն։

Աղբյուրներ՝ Հենրի Ֆորդ

Հենրի Ֆորդ. Գործել բոլորից տարբեր

Հների Ֆորդ. հանճարեղ մտքեր

Advertisements

Պատմություն

Կարդացի հոդվածը և մի կարծիք ունեմ: Ես կարծում եմ, որ, եթե ընտանիքի որևէ անդամ ինչ-որ հանցանք է գործում, ապա քրեական տեսանկյունից ընտանիքի մնացած անդամները պատասխանատու չեն այդ հանցանքի համար և պատիժ չպետք է կրեն, եթե իհարկե, հանցակիցներ չեն: Հոդվածում կարդացի, որ կային ընտանիքներ, որոնք կամավոր կերպով ցանկանում էին միանալ իրենց ընտանիքի մեղավորին, որպեսզի արտաքսման ժամանակ նրանք միասին լինեին և ընտանիքի ամբողջականությունը թեկուզ և վատ միջավայրում և ոչ հայրենիքում, պահպանվեր: Սակայն կային ընտանիքներ, ովքեր ժխտում էին իրենց մեղավորությունը, մեղադրում մեղադրյալին այդ կերպ փորձելով արդարանալ: Աքսորվելուց հետո, նրանք արդարանում և խնդրում էին Ստալինին, կամ որևէ այլ բարձրաստիճան մարդուն վերադարձնել իրենց հայրենիք, դիմելով նրանց հայր, շողոքորթելով և այլ բաներ անելով, ինչից ես հասկացա, որ նրանք ապրում էին վատ պայմաններում, և ամեն ինչ կանեին, նույնիսկ երկրի առաջնորդին կամ պետությանը կկոչեին հայր և կդարձնեին իրենց ընտանիքի անդամ, միայն թե վերադառնային հայրենիք: Ես ուրախ եմ, որ այսօր սովետական միությունը փլուզվել է և այսօր այդպիսի բաներ քիչ են լինում:

Համաշխարհային

Գերմանիայի և Իտալիայի վերամիավորումները

1. Նկարագրել, համեմատել Գերմանիայի, Իտալիայի միավորման գործընթացներն ու արդյունքները։

Գերմանիա՝

Գերմանիայի վերամիավորման նախադրյալներն առկա էին: Նախ 1850-1860-ական թթ. Գերմանիայում ավարտվեց արդյունաբերական հեղաշրջումը: Աշխուժացել էին տնտեսական կապերը առանձին շրջանների միջև, ձևավորվել էր հազմազգային շուկա: Այսինքն՝ Գերմանիան տնտեսապես միավորված էր: Բուռն ծաղկում էին ապրում համագերմանական մշակույթն ու գիտությունը: Դրանցով էր պայմանավորված գերմանացիների համզգային ինքնագիտակցության ձևավորումը: Գերմանացիները համոզված էին, որ ունեն նույն հայրենիքը, լեզուն, մշակույթը և ազգային շահերը: Վերամիավորման նախաձեռնողը Պրուսիան էր: Պրուսական թագավորությունը դարձել էր գերմանական հողերի սիրտը: Այստեղ շարունակվեցին բարենորոգումները: Հակառակ Ավստրիայի՝ Պրուսիան ձգտում էր բարենորոգել նաև Գերմանական միությունը: Ոգեշնչողը Պրուսիայի վարչապետ Օ. Բիսմարկն էր: Բիսմարկը կարծոմ էր, որ Գերմանիան պետք է վերամիավորվի զենքի միջոցով՝ ասպարեզից հեռացնելով բոլոր հակառակորդներին: 1866 թ. պրուսական բանակը ջախջախեց Ավստրիային: Ստանալով գործելու ազատություն՝ Բիսմարկը ստեղծես հյուսիսգերմանական միություն՝ բաղկացած 22 պետությունից: Դա Գերմանիայի փաստացի վերամիավորումն էր: Դեռ անհրաժեշտ էր հաղթահարել Ֆրանսիայի դիմադրությանը: 1870-1871 թթ. ընթացավ ֆրանս-պրուսական պատերազմը: Այս անգամ ևս պրուսական բանակի հաղթանակը կատարյալ էր: Կնքված հաշտությամբ Ֆրանսիան ճանաչեց Գերմանիայի վերամիավորումը և վճարեց մեծ ռազմատուգանք: 1871 թ. հունվարի 18-ին Վերսալի դղյակում հանդիսավորությամբ հռչակվեց Գերմանական կայսրության ստեղծումը: Հետագայում ընդունվեց սահմանադրություն, որով ամրագրվում էր նրա դաշնային կառուցվածքը՝ 22 պետություն և երեք ազատ քաղաք:

Իտալիա՝

Իտալիան նույնպես մնացել էր մասնատված: Նրա հյուսիսային շրջանները Ավստրիայի տիրապետության տակ էին: Ուստի Իտալիայի վերամիավորման պայքարն ուներ նաև ազգային-ազատագրական բովանդակություն: Երկրում ստեղծվել էին գաղտնի ընկերություններ, որոնք ղեկավարում էին պայքարը: Դրանցից էր երիտասարդ Իտալին: 1850-1860-ական թթ. երկրի վերամիավորման նախադրյալներն ակյներև էին: Իտալիայում ծավալվում էր արդյունաբերական հեղաշրջումը: Կազմավորվում էր հազմազգային շուկան: Ամարապնդվում էր ազգային ինքնագիտակցությունը: Իտալացիներն այդ ամենն անվանում էին Վերածնություն: Այս բոլորը անխուսափելի դարձրին միասնական պետության ստեղծումը: Ազգային վերամիավորման դրոշակակիրը դարձավ Սարդինական թագավորությունը, որը, դաշինք կնքելով Նապելոեն III-ի հետ, պատերազմ սկսեց Ավստրիայի դեմ: Դա առաջ բերեց համազգային խանդավառություն: Իտալական մյուս պետությունները միացան պայքարին: Սկսվեց կամավորական մեծ շարժում: Ազգայի հերոս Ջ. Գարիբալդին 1860 թ. իր զորաջոկատով ափ իջավ Սիցիլիայում և կարճ ժաանակում ազատագրեց Իտալիայի ողջ հարավը: 1861 թ. հրավիրվեց համաիտալական խորհրդարանը, որը հռչակեց Իտալական թագավորության ստեղծումը: Հռոմը և Վենետիկը դեռ կազմում չէին: Ավստրիայի՝ Պրուսիայից կրած պարտությունը նպաստավոր պայմաններ ստեղծեց Վենետիկի ազատագրման համար, իսկ Հռոմն Իտալիային միացավ և մայրաքաղաք հռչակվեց ֆրանս-պրուսական պատերազմից հետո: Դա Իտալիայի վերամիավորման հարյուրամյա պայքարի ավարտն էր: Իտալիան նույնպես սահմանադրական միապետություն էր:

Համեմատում՝

Երկու երկրներում էր վերամիավորումը շատ բարդ է եղել: Գերմանիային օգնեց վերամիավորվել Օ. Բիսմարկը և պատերազմի հաղթանակները, իսկ Իտալիան գրեթե ինքնուրույն պարզապես օգտվելով ֆրանս-պրուսական պատերազմից վերամիավորվեց: Երկու երկրներն էլ վերամիավորվեցին դարձան սահմադրական միապետություններ և բռնեցին զարգացման ուղին:

2. Համեմատել  Օ․ Բիսմարկի և Ջ․ Գարիբալդիի գործունեությունները։

Օ. Բիսմարկը և Ջ. Գարիբալդին մեծ և նշանավոր դեր են ունեցել Գերմանիայի և Իտալիայի վերամիավորման հարցում: Երկուսն էլ արել են ամեն բան, որպեսզի երկրները միավորվեն: Բիսմարկը դիվանագետ էր, պետական գործիչ: Նա կարծում էր, որ Գերմանիայի միասնական պետությունը վեր է ամեն ինչից: Գարիբալդին եղել է հերոս ոչ միայն Իտալիայի, այլ բոլորի համար: Նա պայքարել է և տարբեր հեղափոխություններ կազմակերպել և ի վերջո հասել նրա, որ Իտալիան միավորվել է: Նրանք երկուսն էլ ունեցել են երկաթյա կամք:

Պատմություն

Քաղաքական կյանքի զարգացումը Եվրոպայում և ԱՄՆ-ում:

1. Տալ «քաղաքացիական հասարակություն», «կուսակցություն»,  «ընդհանուր ընտրական համակարգ» հասկացությունների բացատրությունը:

Քաղաքացիական հասարակություն – Քաղաքացիական հասարակությունը տերմին է, որով բնորոշվում է հասարակության զարգացման որոշակի մակարդակ։ Համաքաղաքացիների միջև գոյություն ունեցող տնտեսական, մշակութային, իրավական և քաղաքական զարգացած փոխհարաբերություններով ժողովրդավարական հասարակություն է։ Այդ փոխհարաբերությունները, որպես կանոն, օրենքով պաշտպանված են պետական իշխանության մարմինների ուղղակի միջամտությունի։ Քաղաքացիական հասարակությունը բաց, պլյուրալիստականհասարակություն է։

Կուսակցություն – Որևէ դասակարգի կազմակերպվածության բարձրագույն ձևը հանդիսացող և նրա առավել ակտիվ մասը ներկայացնող քաղաքական կազմակերպություն, որը պաշտպանում է իր դասակարգի շահերը և ղեկավարում թշնամական դասակարգերի դեմ մղվող պայքարը:

Ընդհանուր ընտրական համակարգ – Առանձնացվում են ընտրական համակարգի մի քանի տեսակներ, որոնցից են՝

1. համամասնական կամ պրոպորցիոնալ,
2. մեծամասնական կամ մաժորիտար,
3. խառը ընտրական համակարգեր։

Համամասնական ընտրական համակարգերի պայմաններում ընտրությունները անց են կազվում կուսակցական ցուցակներով։ Այս դեպքում ընտրողները իրենց ձայնը տալիս են առանձին կուսակցությունների և ըստ այդ ձայների տոկոսային հարաբերակցության կուսակցությունները տեղ են զբաղեցնում խորհրդարանում։ Գործում է համամասնական ընտրական համակարգի 2 տարբերակ։ Առաջինի դեպքում կուսակցություններն իրենք են ձևավորում իրենց ընտրացուցակները ըստ հերթականության։ Երկրորդ դեպքում ընտրողները հնարավորություն են ունենում որոշելու համամասնական ցուցակի հերթականությունը։ Այս քվեարկությունը կոչվում է ռեյտինգային կամ վարկանշային քվեարկություն, որի օգնությամբ որոշվում է ցուցակի մեջ գտնվող մարդկանց հեղինակությունը։ Հաջորդ ընտրական համակարգը մեծամասնական կամ մաժորիտար ընտրական համակարգն է։ Այս համակարգն ունի 2 տեսակ՝

• բացարձակ մեծամասնական,
• հարաբերական մեծամասնական։

2. Համեմատել պահպանողականների և ազատականների հիմնական գաղափարները:

Պահպանողականությունը առաջացել է արդյունաբերական հասարակության առաջին շրջափուլում: Սկզբբնապես պահպանողականությունը համարյա նույնական էր հետադիմությանը: Պայքարում էր ինչպես հեղափոխական, այնպես էլ բարենորոգչական փոփոխությունների դեմ: Արդյունաբերական հասարակության երկրորդ շրջափուլում այն էապես փոխվեց: Հասարակության նորացման խնդրին մոտենում էր՝ ելնելով բանական չափանիշներից. պահպանելով դարերով կուտակված ազգային արժեքները, հասարակությունը վերակառուցել անընդհատ և աստիճանական բարենորոգումներով: Ազատականության գաղափարները սերտորեն առնչվում էր XVII-XVIII դդ. լայն տարածում գտած բնական իրավունքի տեսության հետ: Այն պահանջում էր հասարակական առաջադիմության հիմքում դնել մարդու, հասարակության և պետության շահերի համադրումը:

3. Հիմնավորեք կամ հերքեք, արդյոք համընդհանուր ընտրական համակարգը ժողովրդավարության  պարտադիր պայման է:

Կարծում եմ համընդհանուր ընտրական համակարգը ժողովրդավարության պարտադիր պայման է, քանի որ ժողովուրդը չի կարող վարել երկիրը, եթե նա իրավունք չունի ընտրելու, թե ով ղեկավարի իր երկիրը: Կարծում եմ, որ դա ոչ թե պարտադիր այլ ամենակարևոր պայմանն է, առաջնային, որովհետև ամենակարևոր հարցերից է, թե ով է ղեկավարում երկիրը, իսկ, թե ով կղեկավարի դա պետք է ընտրի ժողովուրդը, եթե իհարկե երկրում ժողովրդավարություն է:

Պատմություն#

1. Կազմել Հնդկաստանի, Չինաստանի նոր ժամանակների ժամանակագրությունը:

1600թ. – հիմնադրվեց արևելահնդկական ընկերությունը

1644թ. – ստեղծեցին Ցին կայսրությունը

1839-1942թթ. – Ափիոնի առաջին պատերազմն ավարտվեց անգլիացիների հաղթանակով

1857թ. – անգլիացիների դեմ հզոր ապստամբություն սկսվեց

2. Գրավոր համեմատել Հնդկաստանի նոր ժամանակների ավանդական հասարակությունը  ժամանակակից Հնդկաստանի հասարակության հետ, ինչ փոփոխությունների է ենթարկվել:

3. Գրավոր համեմատել Չինաստանի նոր ժամանակների ավանդական հասարակությունը  ժամանակակից Չինաստանի հասարակության հետ, ինչ փոփոխությունների է ենթարկվել:

4. Հայերը Հնդկաստանում նոր ժամանակներում և արդի ժամանակաշրջանում:

Դիվանագիտական հարաբերություններ Հայաստանի և Հնդկաստանի միջև հաստատվել են 1992-ին։ Ներկայիս Հնդկաստանում բնակվում է մոտ 400-500 հայ՝ կենտրոնացած Կալկաթայում (այստեղ գործում է հայկական ծերանոց) և Բոմբեյում։ Հնդկաստանում գործում է 6 եկեղեցի և 2 մատուռ։

5. Հայերը  Չինաստանում նոր ժամանակներում և արդի ժամանակաշրջանում:

Ըստ պատմական աղբյուրների հայերը Չինաստանում առաջին անգամ հիշատակվում են 2-րդ դարում։ Դրանք եղել են մետաքս և այլ ապրանքներ արտահանող վաճառականներ։ Հայկական փոքր գաղութներ հիմնվել են մոնղոլական արշավանքներից հետո (13-րդ դար), երբ Հայաստանից գերեվարված հայերի մի մասը բնակեցվել է Չինաստանի հյուսիսում։ Այնուհետև հայերը թափանցել են Չինաստանի խորքը և բնակվել ծովային շրջաններում։ Այժմ Չինաստանում կան շատ քիչ թվով հայեր (մոտ 500 մարդ):

Պատմություն

1.Վերլուծիր 1895թ. «Մայիսյան բարենորոգումներ »  և նրա հետևանքները:

2.Համեմատել Զեյթունի հերոսամարտը, Վանի ինքնապաշտպանությունը, հետևանքները:

Զեյթունի հերոսամարտի և Վանի ինքնապաշտպանության հետևանքները գրեթե նման էին, երկու դեպքում էլ հայերը կարելի է ասել հաղթանակած: Զեյթունի հերոսամարտի վերջում հաշտություն կնքվեց, իսկ Վանի ինքնապաշտպանության վերջում հայերը կարելի է ասել փրկվեցին կոտորածից: Երկու դեպքում էլ հայերը կարողացան հաղթահարել իրենց առջև դրված նպատակը:

3.Ցանոթացիր այս հղմանը «Ցեղասպանություն»  տերմինը,   ինչ փոփոխություններ կկատարեիր, հիմնավորիր կամ հերքիր, որ 21-րդ դարում ցեղասպանություն չի կատարվում:

Ես փոփոխություն չէի կատարի, քանի որ ճիշտ նկարագրված, բացատրված է այդ բառի իմաստը: Չեմ կարող ասել, որ ցեղասպանություն չի կատարվում: Ճիշտ է, մարդկանց չեն կոտորում, բայց աշխարհում այնքան է անարդարությունը շատացել, որ ցածր խավի մարդկանց այնքան են ճնշում, որ կարելի է ասել այդ մարդկանց քիչ-քիչ կոտորում են: Աղքատ, անտուն մարդիկ էլ այդ նույն վիճակում են, վատ կարգավիճակում են և գնալով ավելի են շատանում նման մարդիկ:

4.Փորձիր վերհանել քո նախնիների պատմությունը.արդյոք դու էլ մազապուրծ փախած հայի ժառանգ ես, թե ոչ, եթե այո , ապա հարցումների արդյունքում հավաքագրի այդ պատումը՝ նկարներով, հնամյա իրերի լուսանկարներով:

Ես փախած մազապուրծ հայի ժառանգ չեմ:

5.Արդի և ապագա ինչ մոտեցում ես առաջարկում սահմանակից պետության/Թուրքիայի/, քո հասակակիցների  հետ:

Մի քիչ դժվար է, քանի որ արդեն փոքրուց, թե մենք, թե իրենք գիտենք, որ մեր հարաբերությունները դեռ նախնիներից լավ չէ: Վստահ եմ, որ նրանց ծնողները նրանց պատմել, ներկայացրել են նախկինում տեղի ունեցածը ինչպես նրանք մտածում են: Կարծում եմ, եթե իմ հասակակիցները իմանան իրական եղելությունը, որ եղել է կոտորած, նրանք կհասկանան և կընդունեն Ցեղասպանությունը: Ի վերջո նրանք ոչ մի մեղք չունեն նախկինում կատարվածի համար, պարզապես պետք է հասկանալ, մտածել դրա մասին:

Պատմություն

Համազգային պայքարը

1. Ներկայացրու ցարիզմի ձեռնարկած քայլերը Հայոց եկեղեցու իրավունքները սահմանափակելու համար,նրանց իրական նպատակը, արդյունքը:

Կովկասի կառավարչապետ Գ. Գոլիցինը կազմել էր Հայ առաքելական եկեղեցու ունեցվածքի բռնագրավման ծրագիր: Նիկոլայ II կայսրն ընթացք տվեց դրան ու 1903 թ. հունիսի 12–ին հաստատեց Հայոց եկեղեցու ունեցվածքը բռնագրավելու մասին օրենքը: Հայ առաքելական եկեղեցու կալվածքները, գույքը, ավանդները ենթակա էին
պետականացման: Քանի որ  Հայոց եկեղեցու ունեցվածքից ստացվող եկամուտների հաշվին էին պահվում հայկական դպրոցները և մշակութային այլ հաստատություններ հայերի մոտ ցարիզմի այդ քայլը մեծ վրդովմունք առաջացրեց գրեթե բոլոր խավերի մեջ: Մայր աթոռն ու հայ ազգային ուժերը կազմակերպեցին ժողովրդի դիմադրությունը: Սկսվեց ազգային իրավունքների պատպանության համար շարժում: Բոլոր շրջանների հայերը ոտքի կանգնեցին և համախմբվեցին: Բողոքի առաջին ցույցը տեղի ունեցավ 1903 թ. հուլիսի 29–ին Ալեքսանդրապոլում: Հաջորդ ամիսներին հուժկու ելույթներ ու կառավարական ուժերի հետ բախումներ եղան Երևանում, Գանձակում, Թիֆլիսում, Բաքվում, Լոռիում և այլուր: Պայքարի ձևերից մեկն էլ դարձավ հայատյաց պաշտոնյաների ահաբեկումը, որն իրականացնում էին ազգային– հեղափոխական կուսակցությունները: 1903 թ. հոկտեմբերին հնչակյանները Գ. Գոլիցինի դեմ մահափորձ կազմակերպեցին, սակայն վերջինս ողջ մնաց: Հայության համազգային պայքարը շարունակվեց երկու տարի և ի վերջո պսակվեց հաջողությամբ: Հայատյաց կառավարչապետը հեռացվեց պաշտոնից, իսկ հակահայ
օրենքը 1905 թ. օգոստոսի 1–ին չեղյալ հայտարարվեց: Հայ առաքելական եկեղեցուն վերադարձվեցին բռնագրավված հողերը, գույքը, դրամը, իսկ հայկական տարրական
դպրոցները նորից հանձնվեցին նրա տնօրինությանը:

2. Ներկայացրու 1905-1906թթ. հայ-թաթարական հարաբերությունները:

Ռուսաստանում սկսված հեղափոխությունը Նիկոլայ II-ին ստիպեց դիմել կտրուկ քայլերի: Հեղափոխությունը թուլացնելու համար ցարիզմը կրոնական և ազգային թշնամանք բորբոքեց կայսրությունում ապրող ազգերի և ժողովուրդների մեջ: Դրա հետևանքով Այսրկովկասում կռիվներ ծավալվեցին հայերի և թաթարների միջև: Հայ–թաթարական բախումը սկիզբ առավ 1905 թ. փետրվարի 6–ին: Բաքվի նահանգապետ
Մ. Նակաշիձեի անմիջական հրահրմամբ տեղում սկսված հայկական ջարդերը շարունակվեցին մի քանի օր: Անակնկալի եկած Բաքվի հայ բնակչությունը պատրաստ չէր դիմադրելու և զգալի կորուստներ ունեցավ: Սակայնհայերը շատ արագ
համախմբվեցին և հայդուկապետ Նիկոլ Դումանի գլխավորությամբ արժանի հակահարված տվեցին հակառակորդին: Ազգամիջյան կռիվները շուտով տարածվեցին
երկրամասի այլ նահանգներ: Ընդհարումներ եղան Երևանում, այնուհետև Բաքվում,
փոխարքայության կենտրոն Թիֆլիսում և Արևելյան Հայաստանի տարբեր գավառներում: Հայ–թաթարական ընդհարումները երկրամասում շարունակվեցին
մինչև 1906 թ. սեպտեմբերը: Այդ ժամանակ արդեն առաջին հեղափոխությունն
անկում էր ապրում, ուստի ռուսական իշխանությունը որոշեց դադարեցնել ազգամիջյան բախումը:

3. Պատմիր ինքնապաշտպանական կռիվները ղեկավարած կուսակցության, աչքի ընկնող անձանց մասին:

Ինքնապաշտպանության ղեկավարումն իր ձեռքը վերցրեց ՀՅԴ կուսակցությունը: Նիկոլ Դումանը Բաքվից հետո ղեկավարեց Երևանի նահանգի, Վարդանը՝ Ղարաբաղի,
Արմեն Գարոն՝ Թիֆլիսի ինքնապաշտպանությունը: Կռիվներում աչքի ընկան Քեռին,
Սևքարեցի Սաքոն, Դրոն, Համազասպը, Մուրադը և շատ ուրիշներ: Առավել հայատյաց
գործիչների նկատմամբ դաշնակցությունը մահապատժի վճիռ կայացրեց: Դրոն Բաքվում սպանեց Մ. Նակաշիձեին: Նման պատժի արժանացան նաև Նախիջևանի հայերի կոտորածի կազմակերպիչ գեներալ Դ. Ալիխանով–Ավարսկին և շատ ուրիշ
հայատյաց պաշտոնյաներ: Ազգային իրավունքների համար զինված պայքարում
զգալի ներդրում ունեցավ նաև Հնչակյան կուսակցությունը: Վերջինիս մարտական խմբերը մասնակցեցին Նախիջևանի, Էջմիածնի և այլ գավառների հայության ինքնապաշտպանությանը: Զանգեզուրում էր մարտնչում հնչակյան հայտնի գործիչ
Փարամազի (Մատթեոս Սարգսյան) խումբը: Այդ ծանր ժամանակաշրջանում իր ժողովրդի կողքին էր և նրան աջակցում էր Հայոց եկեղեցին՝ Ամենայն հայոց կաթողիկոս Խրիմյան Հայրիկի գլխավորությամբ: Հայության երկու հատվածների
ազատամարտիկներին մեկտեղել էր ազգային միասնության և սեփական իրավունքների պաշտպանության վեհ գաղափարը: